6 januari 2022
Amber Jasmijn Kraaijenbrink (33) werd in 2012 acuut opgenomen in het UMC Utrecht met een trombosebeen en een longembolie. Met een jaarlijkse inzamelingsactie (sinds 2021) steunt ze de Trombosestichting. Lees hier haar verhaal.
Trombosebeen en een longembolie
Ik had een raar dik been, vel dat helemaal strak stond en heel naar aanvoelde. De arts zag aan mijn been al genoeg. Een echo bevestigde de boel. Diep-veneuze trombose in mijn linkerbeen. Ik moest rust houden en ik kreeg antistollingsmiddelen voorgeschreven. Desondanks schoot een aantal dagen later die prop naar mijn longslagader. Daar lag ik dan als jonge moeder met een longembolie te vechten voor mijn leven. Ik moest mijn zoon van toen net 2 jaar thuis achterlaten.
Overheersende angst
Ik kan mij (gelukkig) niet alles meer herinneren van die tijd, maar die eerste nacht op de IC vergeet ik nooit meer. Ik werd wakker en daar lag ik dan met ondersteuning en ook nog aan allerlei slangetjes en draadjes. Geloof me, dan ben je bang… bang of je de nacht wel doorkomt. Die nacht schoot er ook van alles door mijn hoofd.
Zitten en ademhalen
Later begon de fysiotherapie. Stap voor stap. Eerst leren weer goed te zitten in een rolstoel. Ik heb nooit geweten hoeveel moeite en inspanning dat kon kosten. Zitten en ademhalen, praten en ademhalen. Voor de meeste mensen een peulenschil, maar dat was voor mij toen wel even anders. Pas na een gesprek met een fysiotherapeut in het revalidatiecentrum begon ook pas het besef wat er allemaal was gebeurd én dat het ook totaal anders had kunnen aflopen. Die avond heb ik flink gehuild daar op zaal.
Spontane benauwdheid
De artsen gaan ervan uit dat ik de trombose heb opgelopen door het gebruik van de ‘Diane-35 pil’. De periode na de klinische revalidatie is het heel erg zoeken en wennen geweest. Ik bleek moeilijk instelbaar en werd daarom vaak drie keer per week door de trombosedienst gecontroleerd. Eerst thuis, daarna op locatie. Die INR-waarden gaven mij soms echt stress en hetzelfde gold voor pijn in mijn been of spontane benauwdheid.
”De angst voor een nieuw trombosebeen en een longembolie hing soms als een laken over mij heen.”
Ervaringen
Het gebruik van de lies-steunkous heb ik nooit als vervelend ervaren. Heerlijk warm met voet in de winter en voor de zomer de teenloze voor in mijn slippers. Op het strand of met een jurkje kreeg ik weleens commentaar. Soms kwam dat weleens binnen. Inmiddels hoef ik geen antistollingsmiddelen meer te gebruiken en gebruik ik sinds enkele jaren ook geen aangemeten steunkous meer. Toch blijft het wel mijn slechtere been. Tijdens vluchten, autoritten en lange ’sta-dagen’ draag ik wel altijd een kous.
Onderdeel van mij
Het nare-been-gevoel’ herkennen veel mensen die hetzelfde hebben meegemaakt denk ik wel. Dat steekt bij mij voornamelijk de kop op wanneer er veel warmteverschillen zijn, maar ook na het douchen, bij langer zitten en tijdens ziekte. Ik heb dat inmiddels geaccepteerd; het hoort gewoon bij mij. En dat geldt ook voor de verkleuring van mijn been.
Dankbaar
Ik zal deze periode nooit meer vergeten. Vechten naar adem is een van de verschrikkelijkste dingen die ik in mijn ziekenhuis carrière heb meegemaakt. Het heeft mij en de kijk op het leven veranderd. Mijn relatie hield geen stand. Het klinkt gek, maar ik denk dat ik dankbaar ben dat het mij is overkomen. Ik geniet van de kleine dingen en probeer met mijn nieuwe liefde en gezin alles uit ons leven te halen en dromen te verwezenlijken.
Besef van geluk
Ik heb geluk gehad. Dat is heel vaak aan mij verteld. Er zijn vele anderen waarbij het helaas anders afloopt. Daarom heb ik mij voorgenomen om minimaal één keer per jaar een inzamelingsactie te houden voor de Trombosestichting. Een kleine moeite voor mij, maar voor een ander misschien van levensbelang!
Longembolie brochure
In de brochure leest u onder andere:
✓ Longembolie helder uitgelegd
✓ Ervaringsverhalen van patiënten
✓ Specialist aan het woord
✓ Nieuwe longembolie voorkomen
✓ Binnen 5 werkdagen in huis
