15 mei 2025
Annemarie kreeg een trombosebeen
‘De diagnose kwam als een klap.’
Twee jaar geleden bevond Annemarie Sanderink (28) uit Groningen zich in de beste vorm van haar leven en besloot ze de Alpe d’Huez op te fietsen. Hoewel ze gewend was haar fysieke grenzen op te zoeken, bleek de beklimming van de berg bijzonder zwaar. Op de terugweg naar huis kreeg Annemarie een onverklaarbare spierpijn in haar been. De pijn hield dagenlang aan en werd steeds heviger. Na een week besloot ze naar de spoedeisende hulp te gaan, waar werd vastgesteld dat ze een diep veneuze trombose had in haar linker knieholte. “Mijn been zag er niet uit – ik was doodsbang.”
Zware inspanning
“Toen ik op het fitste moment van mijn leven de Alpe d’Huez beklom, had ik nooit kunnen vermoeden hoe anders de volgende dag zou verlopen. Ik had goed getraind, maar zo’n zware berg had ik nog nooit eerder beklommen. Het is een enorme aanslag op je lichaam, vooral op je kuiten. Ik doe aan survivalrun, dus ik ben gewend om zowel mentaal als fysiek tot het uiterste te gaan. Dat deed ik daar ook, maar het was loodzwaar. Op alle fronten.
Niet wetende wat de nasleep van zo’n intense inspanning kon zijn, reden we de volgende dag meteen met de auto terug naar Nederland. Tijdens de rit begon ik een enorme pijn in mijn linkerbeen te voelen. Eerst dacht ik aan overbelasting, maar de pijn zat op een vreemde, moeilijk te verklaren plek. Toen we ’s avonds laat aankwamen in Nederland hield ik het amper en greep naar de pijnstillers.”
Diagnose
“Mijn onderbeen werd steeds dikker, blauwer, roder en pijnlijker. In eerste instantie dacht ik dat ik mijn been had overbelast, dus ging ik naar de fysiotherapeut. Die probeerde dry needling, maar helaas zonder resultaat. In plaats van verbetering ging het juist bergafwaarts. De pijn werd alleen maar erger. Ik was doodsbang dat mijn been zou afsterven. Toch durfde ik niet meteen hulp te zoeken, omdat ik dacht dat het misschien wel gewoon bij overbelasting hoorde.
Uiteindelijk bracht mijn vader me naar de spoedeisende hulp. Daar kreeg ik tijdens een echo het harde nieuws: ik had een flinke bloedprop in mijn knieholte. Die diagnose kwam als een klap. Ik associeerde trombose met de dood – of in elk geval met nooit meer normaal kunnen lopen. Wat wist ik er nou van?
Artsen denken dat mijn trombose is veroorzaakt door een combinatie van de zware fysieke inspanning, het langdurig stilzitten tijdens de terugreis en het gebruik van de anticonceptiepil.”
Herstel
“In het begin kon ik nog geen honderd meter lopen, en stilstaan was vrijwel onmogelijk. Gelukkig begon het na een paar weken langzaam beter te gaan. Met hulp van de fysiotherapeut kon ik steeds iets verder wandelen. Ik mocht het stap voor stap opbouwen: eerst één kilometer per dag, daarna twee, drie, en zo verder. Het is nog steeds moeilijk te bevatten dat dat mijn realiteit was.
Fysiek ben ik er helaas nog niet helemaal. Ik kan niet langer dan vijf minuten staan zonder steunkous – mijn been begint dan te zeuren, wordt dikker en rood. De internist heeft me doorverwezen naar een vaatchirurg, om te onderzoeken waarom de klachten niet volledig verdwenen. Daar bleek op de scan dat ik littekenweefsel heb op de plek waar de bloedprop zat. Dat verklaart wellicht de klachten. Ik krijg eind deze maand (mei 2025) ook een MRI scan om te checken of ik het May-Thurner syndroom heb. Op de echo bij de vaatchirurg was namelijk te zien dat een slagader op een bloedvat duwt in mijn bekkengebied.
De steunkous heeft veel invloed op mijn dagelijks leven. Natuurlijk, er zijn ergere dingen. Maar een zomers jurkje of een leuk schoentje dragen voelt voor mij nu toch anders – minder vanzelfsprekend, misschien zelfs iets minder vrouwelijk.
Mentaal gaat het gelukkig steeds beter, al heb ik veel moeite gehad met de hele situatie. Vooral omdat ik altijd dacht dat mijn lichaam alles aankon en toch ging het ineens mis. Wat me ook raakt, is het besef dat als ik ooit zwanger raak, ik onder medische begeleiding moet bevallen en bloedverdunners moet spuiten. Dat idee, prikken terwijl er een baby in je buik groeit, voelt allesbehalve prettig. Je blijft levenslang verbonden aan trombose.”
Hoop
“Ik hoop dat mijn verhaal anderen geruststelt en dat ze weten dat ze niet alleen zijn. Ik heb echt moeten leren leven met trombose en inmiddels probeer ik het zelfs te omarmen. Gelukkig kan ik nu weer veel doen, vooral op sportgebied, en dat betekent enorm veel voor me.
Tegelijkertijd ben ik rustiger geworden. Ik voel niet meer de drang om extreme sportprestaties neer te zetten, zoals ik dat vroeger van mezelf eiste. Op die berg zat ik er mentaal compleet doorheen, en ergens had ik het gevoel dat ik dat heb moeten bekopen met trombose. Natuurlijk is dat niet letterlijk zo, maar soms voelt het wel zo.
Ik merk dat ik nu een zekere weerstand voel om het opnieuw te doen. Maar, misschien is het juist goed om die uitdaging aan te gaan en dat gevoel te overwinnen. Het leven geeft je soms signalen en in mijn geval waren die wel heel duidelijk. Dus achteraf heeft het me ook iets gebracht.”
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
