8 juli 2025
Gerrit Jan belandde op de intensive care door een ruiterembolie
‘Een groen lampje veranderde van een kwelling in een teken van doorleven‘
Gerrit Jan Westenberg (62) belandde op de intensive care door een ruiterembolie. Eenmaal thuis besloot hij meteen te beginnen met EMDR-therapie.
‘Thuis is het in onze slaapkamer ’s nachts altijd donker. Op de intensive care staarde ik steeds naar een groen lampje op een medicatiepomp. Ik ergerde me er enorm aan, het hield me zelfs uit mijn slaap. De verpleegkundige zei dat deze niet uitgezet kon worden, want het was voor hen een indicatie dat de medicijnuitgifte goed werkte.
Eigenlijk wist ik dat wel. Ik ben zelf verpleegkundige en werkte jarenlang op de ic. Ik had al duizenden keren naar zo’n lampje gekeken. Alleen dan niet als patiënt. Nooit stond ik er bij stil dat een klein groen lampje zo’n kwelling kon zijn. Dat was het voor mij wel en dat bleef het ook nadat ik zelf van de ic af was.’
Te weinig energie
‘Misschien moet ik eerst uitleggen hoe ik op de ic terecht kwam. Op maandag 24 februari 2025 wilde ik thuis opstaan van een krukje en ineens werd het zwart voor mijn ogen. Ik kreeg moeite met ademhalen en begon hevig te transpireren. Ik kon nog net naar beneden komen en op de bank gaan liggen. Ik wilde 112 bellen, maar merkte dat ik te weinig energie had om uit te leggen wat er aan de hand was. Dus belde ik mijn vrouw. Zij was op haar werk, maar nam gelukkig meteen op. Ze merkte dat het niet goed met me ging en liet een collega 112 bellen. Zelf bleef ze tegen mij praten en gaf aan dat ik de deur beter alvast kon opendoen als dat lukte. Ik kroop naar de voordeur en daarna weer terug naar de bank.
Ik hoorde de ambulanceverpleegkundigen binnenkomen; dat luchtte op. Er was hulp. De verpleegkundigen knipten mijn shirt open en maakten een ECG. Ze concludeerden dat ik een rechterventrikelinfarct had en belden meteen met het Tergooi MC in Hilversum. Met spoed werd ik daarheen gebracht. De cardioloog stelde vast dat ik geen hartinfarct had, maar wel dat de rechterhelft van mijn hart overbelast was en de linkerhelft niet meer veel deed. Dat was een symptoom passend bij een massale longembolie.’
Elke seconde telt
‘De cardioloog liet meteen een CT-scan maken. Het viel me op dat de verpleegkundigen druk bezig waren, en verder niet uitlegden wat ze aan het doen waren. Dat was voor mij weer zo’n moment waarop ik dacht: als patiënt ervaar je het echt heel anders dan als verpleegkundige. Als ik daar aan het werk was geweest, had ik precies hetzelfde gedaan. Je doet wat je moet doen, elke seconde telt immers. Een patiënt uitleg geven, heeft dan even geen meerwaarde. Dacht ik. Nu ik zelf de patiënt was, besefte ik ineens hoe het is als mensen om je heen druk bezig zijn, maar jij geen idee hebt van wat er aan hand is. Ik kon het door mijn beroepservaring nog redelijk invullen, veel patiënten kunnen dat natuurlijk niet.
Toen ik na die scan werd teruggereden naar de behandelkamer voelde ik iets in mijn borstkas los schieten. Ik pakte de hand van mijn vrouw vast en voelde dat ik wegzakte. Ik kreeg een bepaalde rust over me heen en dacht: oké, dit was het dus, tot ziens. Dat gevoel bleek ook wel te kloppen. Een bloedprop had de slagaders in beide longen geblokkeerd, wat neerkomt op een ruiterembolie. Mijn hartfrequentie was lager dan vierentwintig en mijn bloeddruk was vijftig over dertig. Er werd meteen begonnen met een massale antistollingstherapie en ik werd overgeplaatst naar de ic.’
American football
‘Die ruiterembolie kwam voort uit een trombosebeen. Ik had er zelf geen erg in dat ik die had. In het weekeinde had ik wel een rode plek op mijn kuit, maar het deed in eerste instantie geen pijn. Op zondag ben ik nog samen met mijn vrouw bij de American footballwedstrijd van onze zoon wezen kijken. Ik kreeg het langs de lijn wel een beetje benauwd, maar dacht dat het kwam omdat we in de wind stonden.
Toen we na de wedstrijd naar de auto liepen, voelde ik ineens een pijnscheut in mijn kuit. Thuis deed ik mijn schoenen uit en zag dat mijn enkel dik was. Er gingen nog geen alarmbellen af. Ik had wel iets van: als het morgenochtend nog zo is, dan bel ik de huisarts even. ’s Ochtends was het niet veel erger, dus stelde ik dat telefoontje nog even uit. Voordat ik alsnog kon bellen, ging het fout en kwam ik dus op de ic terecht.’
Enorme drempel
‘Dat ik werd overgeplaatst naar de ic, was mij totaal ontgaan. De vier uur na de CT-scan was ik kwijt. Ik kwam weer bij zinnen op de ic en lag aan allemaal slangetjes. Mijn vrouw zei echter dat ik in die vier uur wel op allerlei vragen had gereageerd van de artsen.
Ik heb in totaal drie dagen op de ic gelegen en twee dagen op de interne afdeling. Verrassend genoeg mocht ik daarna al naar huis. Het gevaar was geweken, zei de internist. Herstellen kon ik thuis ook. Voor mij, en ook voor mijn gezin, was dat een enorme drempel. Ik was fysiek verzwakt en mentaal had ik ook een opdonder gehad. Het ene moment was er niets aan de hand, het volgende moment was ik bijna dood. Ik was bang dat het nog een keer kon gebeuren.’
Schuldgevoel
‘Nog in het ziekenhuis had ik een eerste gesprek met een klinisch psycholoog. Dat het leven zo broos is, doet wel wat met je. Daarnaast had ik een schuldgevoel richting mijn gezin. Toen ik het idee had dat ik ging overlijden, vocht ik niet, maar voelde juist een soort berusting. De psycholoog legde uit dat het vooral een fysieke reactie was, waar ik verder geen controle over had. Mijn lichaam ging in een soort veiligheidsmodus om energie te besparen. Vandaar ook dat ik vier uur kwijtgeraakt was.
Ook had ik last van dat groene lampje. Voor mij stond het symbool voor alles wat in het ziekenhuis was gebeurd. De klinisch psycholoog stelde voor om EMDR te proberen. Dat is een therapie die gebruikt wordt voor het verwerken van trauma’s. Daarmee vergeet je niet wat je is overkomen, maar je kunt wel de herinneringen vanuit je kortetermijngeheugen verplaatsen naar je langetermijngeheugen. Daardoor kun je je eigen emoties beter beheersen.’
Verkeerslicht
‘Ik heb inmiddels een paar EMDR-sessies gehad en moet zeggen: het helpt. Daar kwam ik achter in de auto, onderweg naar Katwijk. We stonden voor een rood verkeerslicht, dat via oranje weer groen werd. Nou, dat deed wat met me. Maar dit keer op een positieve manier. Inmiddels zie ik het groene lampje juist als een vorm van veiligheid. Het gaf aan dat de medicatie goed werd toegediend. Daarnaast is groen de kleur van vooruitgaan. Bij een groen verkeerslicht mag je doorrijden. Ik mag doorgaan en het leven vieren.
Het was een flinke rollercoaster en dat is het nu een paar maanden later ook nog wel. Er staat drie tot vier maanden voor het herstel, maar dat betekent niet dat je dan weer de oude bent. Ik was van de week even in de tuin aan het werk, maar daarna was ik heel moe. Het kost tijd om mijn conditie op peil te krijgen. Inmiddels ben ik wel weer een paar keer naar mijn werk geweest, maar met patiënten heb ik nog niet gewerkt. Of ik een betere verpleegkundige ben door mijn eigen ervaringen? Dat weet ik niet, maar ik denk wel dat ik een andere verpleegkundige ben.’
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
