4 november 2025
Hester kreeg een longembolie na een lange vlucht
‘Vanaf nu boek ik de stoel aan het gangpad.’
Hester Tigchelaar (55) stond in juni van dit jaar op na negen uur vliegen en werd meteen benauwd. Toch werkte ze nog drie dagen door, voordat ze hoorde dat ze een longembolie had.
‘Mijn man en ik maken elk jaar wel meerdere lange vluchten. We gaan vaak naar Curaçao, omdat het klimaat daar goed is voor de lichamelijke klachten van mijn man. In het voorjaar vliegen we ook vaak naar de zon, om even op te laden.
Nooit stond ik erbij stil wat er tijdens een vlucht in je lichaam kan gebeuren en welke impact dat kan hebben op je leven. Tot juni van dit jaar. Tijdens de vlucht zelf voelde ik niets bijzonders, maar bij het opstaan na de landing kreeg ik het meteen benauwd en voelde pijn op mijn borst. Het zakte weer een beetje weg, maar onderweg naar de bagageband had ik het gevoel dat er iets niet goed zat. Ik dacht eigenlijk dat het door het temperatuurverschil kwam: tijdens de vlucht was het vrij koud en op Schiphol juist warm.
Eenmaal thuis ben ik gewoon de was en boodschappen gaan doen. De volgende dag was ik om zeven uur op mijn werk. Vooral bij het trappenlopen voelde ik me benauwd. Dat zakte steeds af, maar toch besloot ik voor de zekerheid een afspraak bij de huisarts te maken. Op dinsdag kon ik bij hem terecht. Hij liet bloed prikken en belde diezelfde avond met de uitslag: mijn bloedwaarden waren afwijkend. Hij zei dat ik beter naar de spoedeisende hulp kon. Daar schrok ik van, want ik was die middag nog vanuit Barendrecht naar Rotterdam gefietst en terug.’
Geen oog dicht
‘Uit een CT-scan bleek dat ik een longembolie had. Ik vroeg de arts twee dingen: hoe gaan we dit aanpakken en mag ik nog vliegen? Hij begon te lachen en zei: “U bent wel van het aanpakken, hè?” Dat had hij goed. Ik was die avond vooral opgelucht dat ik in de toekomst gewoon kon blijven vliegen, als ik voor de vlucht maar Fragmin zou spuiten. Ik hoefde ook niet in het ziekenhuis te blijven.
Eenmaal weer thuis drong het pas echt tot me door wat er aan de hand was. Ik moest meteen denken aan Jonnie Boer, die in april was overleden aan een longembolie op Bonaire. Ik dacht: zo had het dus ook kunnen aflopen. Ik deed die nacht geen oog dicht. Ook omdat ik mantelzorger voor mijn man ben. Hoe zou dat gaan als ik zelf ook weken of maanden thuis moest blijven?’
Stoppen
‘In het Maasstad Ziekenhuis kon ik naar een trombosespreekuur. Dat gaf me houvast. Ik vond het prettig om te weten wat mijn INR-waarde was en dus hoe dik mijn bloed was. Ik vond de Tropaz-app ook ideaal. Daarin kon ik mijn INR-waarde en mijn doseringen terugvinden. De app heeft bovendien een kalender waarop aangegeven staat wanneer je moet prikken en je kan berichten sturen aan de verpleegkundige.
De verpleegkundige zei dat ik waarschijnlijk maar drie maanden antistollingsmedicatie hoefde te gebruiken. Eind september ben ik er inderdaad mee gestopt. In het begin vond ik dat spannend, omdat ik niet wist hoe dik mijn bloed was en of het goed ging. Dat heeft vast ook te maken met dat ik minder vertrouwen in mijn lichaam heb. Gelukkig ben ik de pijn in mijn borst kwijt die ik in het begin had.
Het gaat langzaam aan beter, maar het herstel valt me niet mee. Ik sportte drie keer per week, maar nu doe ik dat helemaal nog niet. Normaal liep ik zonder na te denken de trap op als ik iets vergat van boven. Nu denk ik: de groeten, ik pak het later wel. Ik moet ook vaak ’s middags nog een uurtje slapen. Aan alles merk ik dus dat ik nog niet de oude ben.’
Vliegen
‘Ik blijf vliegen. In november ga ik met een vriendin naar Marrakesh. Die reis hadden we overigens al geboekt voordat ik die longembolie kreeg. Ik vind het belangrijk om te gaan, ook al is het best spannend. Als ik nu het vliegtuig niet instap, doe ik het misschien nooit meer.
Vliegen is een belangrijk onderdeel van mijn leven. In mei gaan we weer naar Curaçao. Dit keer samen met een collega die ook een longembolie heeft gehad. Behalve dat het gezellig is dat ze meegaat, kunnen we elkaar ook ondersteunen.
Voor mijn man boekten we altijd de stoel aan het raam en die in het midden ernaast voor mij, vanaf nu boek ik juist de stoel aan het gangpad. Zo hoef ik niet een vreemde naast me te storen om op te staan. Ik zal niet zo snel oefeningen op mijn plek gaan doen bij een lange vlucht. Het is belangrijk dat ik genoeg loop. Vroeger vond ik dat sommige mensen door het vliegtuig liepen alsof ze door de Koopgoot wandelden, maar nu ga ik ze gezelschap houden.’
>> Hester heeft haar verhaal ook gedeeld in een uitzending van Hart van Nederland. U kunt het fragment hier terugkijken.
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
