28 september 2023
Noa kreeg een longembolie en longinfarct door gebruik van de pil
Noa Smolenaars (25) kreeg op haar 21e een longembolie en longinfarct. Nu zet ze zich in voor lotgenoten.
“In 2019 kreeg ik trombose. Na een lange busreis naar Duitsland kreeg ik kramp in mijn been. De volgende dag dacht ik dat ik dat gedroomd had. Die week gaf ik rondleidingen aan nieuwe studenten en ik merkte dat ik heel snel buiten adem was. Ik had een goede conditie, dus dat vond ik wel gek, maar het was ook benauwd weer in Eindhoven. Ik dacht: misschien moet ik gewoon iets meer rust nemen.
Nog diezelfde week kreeg ik ’s nachts pijn bij mijn ribben. Echt helse pijn aan de linkerkant. Ik kon niet slapen en nam steeds paracetamol. Ik zweette, had hoge koorts en kreeg rare dromen. De volgende dag ging het weer goed en ik gaf zelfs een feestje voor mijn verjaardag. Een week later ging ik met mijn ouders naar een familieweekend in België. De pijn was er weer en ik stapte huilend de auto in. Omdat ik net ongesteld was geworden, dacht ik dat het daaraan lag, maar op een gegeven moment kon ik ook niet meer lopen; ik had een rare houding door de pijn, zweette erg en kon nauwelijks ademhalen. Mijn vader bracht me direct naar de eerste hulp in Maastricht. De arts deed direct tests en ongeveer haar eerste vraag was: slik je de anticonceptiepil?
Longslagader
De arts was snel en kordaat. Ik kreeg direct een hartfilmpje, CT-scan, bloedverdunners en morfine. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, want er zat veel vocht in mijn longen, waardoor ze niet helemaal konden zien wat er allemaal aan de hand was. Ze waren bang dat ik misschien ook kanker had, omdat mijn ontstekingswaarden zeven keer te hoog waren. Gelukkig was dat niet zo. Pas maanden later heb ik zelf de scans gezien. Het was niet alleen een longembolie, maar ook een infarct. Mijn hele longslagader zat dicht met een stolsel ter grootte van een pingpongbal. Dat was heftig om terug te zien. Ze zeiden ook dat ik zo’n geluk heb gehad. Eén uur later was te laat geweest.
Eén baantje zwemmen
Ik kreeg zware antistolling en moest een maand platliggen, ook om vallen te voorkomen. Na die maand kreeg ik de normale dosis nog vijf maanden. Het vocht verdween en de bloedprop loste op, maar de impact op mijn leven was enorm. Het was zomer en veel vrienden waren met vakantie. Van een bruisend studentenleven ging ik naar volledige bedrust. De eenzaamheid was zo’n sterk gevoel dat ik die vier jaar later soms nog wel door mijn leven heen voel. Het mentale en fysieke herstel kostte veel tijd. Heel langzaam bouwde ik het op met fysio en vrienden die met me gingen zwemmen. Eerst was ik al kapot als ik bij het zwembad aankwam. Daarna keek ik gewoon per baantje. Steeds eentje erbij, zo werd ik steeds sterker. 2,5 maand na mijn longembolie woonde ik weer op mezelf. In het begin was dat erg moeilijk en vermoeiend. Aan de ene kant moest ik mezelf stimuleren om grenzen op te zoeken en vooruit te komen, maar aan de andere kant kostte het veel energie en kracht als ik daaroverheen ging.
Mijlpalen
In het hele proces stond ik bij elke overwinning stil. Naar de brievenbus gelopen? Mijlpaal. Naar een feestje? Mijlpaal. Dat heeft me echt op de been gehouden. Ik merk dat ik nog steeds heel erg van die kleine dingen geniet en ik sta er regelmatig bij stil dat ik er nog ben. Maar: de impact is heel groot geweest. Ik heb EMDR-therapie en veel gesprekken nodig gehad om hiermee om te gaan. Mij hielp het ook om veel van mijn ervaringen te tekenen.
Natuurlijk is trombose verschrikkelijk, maar er komen ook mooie dingen uit. Ik haal bijvoorbeeld veel kracht uit contact met lotgenoten. Ze begrijpen de emoties achter je verhaal en je hebt niet het gevoel dat je elkaar met iets opzadelt. Dat vind ik echt heel bijzonder. Samen met Eline Boer heb ik een platform opgericht: Trombose Overlevers. Haar ontmoette ik toen zij haar afstudeeropdracht deed over trombose en de pil. Eline heeft ook trombose gehad en ons platform is vooral gericht op het leven na trombose. Zelf vonden we informatie vaak zo negatief en op oudere mensen gericht, terwijl je zoekt naar manieren om er bijvoorbeeld als student mee om te gaan. Ik ben echt trots op ons platform. Natuurlijk had ik graag geen trombose gehad, maar ik zou de ervaring denk ik ook niet meer willen inruilen.
Iets voor oma
Het zou goed zijn als meiden weten wat de risicofactoren en symptomen bij trombose zijn. Bijvoorbeeld druk op de borst of kramp in je been. En de huisarts zou dat gesprek ook moeten herhalen als je bijvoorbeeld overstapt op een andere pil. Bij mij was de oorzaak van trombose waarschijnlijk de wissel naar een andere pil in combinatie met de lange busreis. Ik was al sinds mijn veertiende aan de pil. Ik kan me niet goed herinneren of de huisarts destijds trombose met mij besproken heeft.
Omdat ik de bijsluiter had gelezen, wist ik wel dat er een risico op was, maar dat klonk toch als iets wat je opa of oma krijgt. Het kwam niet bij me op dat ík diegene zou zijn. Bovendien wist ik totaal niet wat je lichamelijk zou voelen als het trombose was. Bij mij waren er achteraf minimaal zeven dagen duidelijke signalen. Neem signalen serieus en schuif ze niet te snel af op de menstruatie of het weer. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen klachten bij de huisarts sneller relativeren. Denk je aan trombose, zeg het en vertel dat je aan de pil bent, rookt of net lang hebt gevlogen. Pas toen ik bij mijn familie was, ging de knop om. Zij wisten: dit is niet oké, we gaan het ziekenhuis bellen. Dat heeft me gered.”
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
