6 november 2025
Julia kreeg na haar zwangerschap trombose in haar eierstokader
‘Een zeldzame vorm van trombose, vena ovarica trombose.’
Julia Blaauw (28) had in de week na haar bevalling last van buikpijn. Ze dacht dat het ging om bandenpijn of het samentrekken van haar baarmoeder na de bevalling. Maar, een dag nadat haar kraamweek voorbij was, werd de pijn erger en kreeg ze koorts. In het ziekenhuis bleek het geen bandenpijn te zijn, maar trombose in haar eierstokader. “Zo had ik mij mijn kraamtijd niet voorgesteld!”
Antibioticakuur
“De dag ná onze kraamweek was ik alweer terug in het ziekenhuis. Ik had een hevige steek in mijn rechterzij, pijn in mijn buik (vooral bij het lopen) en matige koorts. Tijdens de kraamweek had ik hier al vaak over geklaagd, maar omdat ik toen geen koorts had, werd het afgedaan als bandenpijn of het samentrekken van de baarmoeder. Ik belde zelfs nog met de verloskundige, maar ook zij dacht dat het bandenpijn was.
Na een aantal controles in het ziekenhuis kreeg ik een antibioticakuur mee voor een week. De arts dacht dat het waarschijnlijk ging om een infectie aan het baarmoederslijmvlies. Met een antibioticakuur zou het snel beter moeten worden. En inderdaad, na een paar dagen voelde ik me een stuk fitter. Tot de woensdag…
Ik werd ineens weer doodziek. Toen ik mijn temperatuur opnam, zag ik 39,2 graden op de thermometer staan. Ik belde direct de huisarts, die me meteen weer doorstuurde naar het ziekenhuis. Zo had ik mijn kraamtijd niet voorgesteld!”
Nog meer onderzoeken
“Er werden opnieuw onderzoeken gedaan en er werd bloed en urine afgenomen. Ook kreeg ik een echo om te controleren of mijn baarmoeder goed schoon was. Het enige wat de artsen konden vinden, waren extreem hoge ontstekingswaarden. Dat bleek te komen door de baarmoederslijmvliesontsteking en doordat de eerdere antibioticakuur niet goed had aangeslagen.
Ik kreeg direct twee nieuwe antibioticakuren en de artsen zeiden dat ik me snel beter zou moeten voelen. Maar, na een paar dagen was er nog steeds geen verbetering. Er werden weer nieuwe onderzoeken gedaan. Ook andere artsen kwamen kijken en om de paar uur volgden controles van mijn temperatuur, bloeddruk, zuurstofgehalte en hartslag. Toch bleef de koorts aanhouden en werd ik eigenlijk alleen maar zieker.
Mijn bloed werd regelmatig afgenomen en op kweek gezet. Omdat ik zo ziek was, lukte het nauwelijks om bloed te prikken. Mijn armen zaten onder de blauwe plekken. Gelukkig ben ik niet bang voor naalden, anders was het nóg zwaarder geweest.
Er zijn heel wat tranen gevloeid in die periode. Ik wilde daar helemaal niet zijn. Ik was angstig, dacht soms dat ik nooit meer thuis zou komen. Ik wilde gewoon bij mijn kind en pasgeboren baby zijn, thuis in onze eigen bubbel, om van mijn kraamtijd te genieten en bezoek te ontvangen.”
Vena ovarica trombose
“Na uitgebreid overleg tussen de artsen besloten ze een CT-scan te maken; ze wisten het anders ook niet meer. De verpleegkundigen van de kraamafdeling reden me in een rolstoel naar de scanruimte, lopen lukte inmiddels niet meer. Het was vrijdagavond, rond zeven uur.
Diezelfde avond kwamen de gynaecoloog en een verpleegkundige mijn kamer binnen om de uitslag te bespreken. Op de scan was een bloedpropje in de ader van mijn eierstok te zien: een zeldzame vorm van trombose, ‘vena ovarica trombose’.
Ik moest meteen beginnen met bloedverdunners, die direct werden ingespoten. De daaropvolgende tweeënhalve dag kreeg ik twee keer per dag zo’n prik in mijn been. Ik voelde opluchting, maar ook angst. Wat als dat propje zou losschieten? Tegelijk was ik dankbaar dat ze eindelijk de oorzaak hadden gevonden en er iets aan konden doen.
Na twee dagen was ik eindelijk 24 uur koortsvrij. Ik mocht naar huis, met medicatie voor de komende maanden. Eindelijk, terug naar mijn gezin!”
Herstel
“Thuis knapte ik langzaam verder op, al bleef ik nog lange tijd erg moe. De angst om het opnieuw te krijgen, in welke vorm dan ook, blijft aanwezig. Gelukkig neemt mijn huisarts die angst serieus, juist omdat ik er open over durf te praten.
Een volgende zwangerschap brengt wel opnieuw risico’s met zich mee. In dat geval zou ik dan ook preventief bloedverdunners moeten gebruiken, tot zes weken na de bevalling. Ook mijn twee zussen moeten zich bewust zijn van het verhoogde risico. Omdat trombose in onze familie voorkomt, is het belangrijk dat we allemaal alert blijven en eventuele klachten nooit negeren.
Ik heb vaak het gevoel dat de gevaren van trombose worden onderschat. Niet alleen de lichamelijke gevolgen, maar ook de mentale impact. Daarom blijf ik erover praten, en moedig ik anderen aan dat ook te doen.”
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
