6 april 2020

John kreeg een trombosebeen en een longembolie

John Webster (61) kreeg een trombosebeen en een longembolie. Als sportman verloor hij even het vertrouwen in zijn lijf: “Ik schrok als ik buiten adem raakte.” Lees hier zijn verhaal.

Zorg dat je ziekte je niet beperkt

Mijn rechterkuit was af en toe dik en stijf. Ik heb altijd veel gesport en dacht dat het kwam omdat ik wat minder deed. Toen ik een keer op mijn werk na een paar traptreden buiten adem was, dacht ik daar ook niets bij. Ik schrok pas echt toen ik ineens het kleine trapje voor ons huis nauwelijks opkwam. Mijn adem was weg en ik had erge pijn in mijn rug.

Longontsteking

De vervangende huisarts hoorde alleen een ruisje in mijn longen. Ze dacht aan een lichte longontsteking en ik kreeg antibiotica. We gingen daarna een weekje naar Terschelling. Ik voelde me goed, hoewel ik wel last hield van mijn been. Bij de controle na mijn vakantie was mijn vaste huisarts er weer. Hij luisterde naar mijn longen en controleerde het zuurstofgehalte.  Alles prima. Ik was bijna de deur uit, toen ik me toch even omdraaide: ‘O, kunt u nog even naar mijn been kijken? Dat blijft maar dik en stijf’.

Kalm blijven

De arts voelde en keek naar de kleur van mijn been en stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Ik had een trombosebeen; van mijn knie tot enkel was het mis. Ik kreeg bloedverdunners en een steunkous. En die ‘longontsteking’ was dus een embolie.

Ja, achteraf gezien was dat een gevaarlijk weekje op Terschelling, maar daar heb ik helemaal niet over nagedacht. Ik heb pas veel later opgezocht wat een longembolie eigenlijk is. Toen dacht ik wel even: ‘Nou, John, dat was even pittig’.

Weer sporten

Ik heb ook de huidziekte psoriasis en ben actief voor de patiëntenvereniging en het Huidfonds. Ik deel graag wat de impact van die ziekte is. En vooral: hoe je je niet laat beperken. Doe, in overleg met je huisarts, wat je wilt doen. Anders kom je in een isolement. Dat geldt ook na trombose.

Ik heb altijd veel gesport: voetbal, fietsen en hardlopen. Na de trombose was ik binnen no time buiten adem. Dan schoot door mijn hoofd: o, nee, weer een embolie. Via de huisarts ben ik begeleid gaan sporten bij de fysio. Dat gaf een veilig gevoel. Na twee keer kon ik weer alleen sporten. Nu ben ik nog steeds soms buiten adem, maar dat komt gewoon omdat ik niet genoeg sport, haha.

“Blijf doen wat je wil doen, anders kom je in een isolement.”

Antistolling

Sinds een maand slik ik geen antistolling meer. De huisarts en ik hebben uitgebreid gepraat over doorgaan of niet. Als je ouder wordt, is de kans op vallen en bloedingen wat groter. Dat heb ik afgewogen tegen het bij mij toch kleine risico op een nieuwe trombose. We hebben ervoor gekozen om ermee te stoppen. Ik leef sowieso niet vanuit angst.

Ook praten in de LAURA-fauteuil?

Laura was 17 toen ze overleed door een longembolie. Haar droom? Iets teweeg brengen met haar designs. Haar ouders en medestudenten brachten daarom postuum de LAURA-fauteuil uit, naar haar ontwerp.

In elk magazine vertelt iemand in de stoel over leven met trombose en antistollingsmiddelen. Wilt u een keer geïnterviewd worden? Mail tsn@trombosestichting.nl met als onderwerp ‘LAURA-fauteuil’.