4 november 2025
Don kreeg een ruiterembolie
‘Ik durfde mijn grenzen op te zoeken nadat ik had gezien dat de bloedprop écht weg was.’
Don Snel (77) werd tien jaar geleden getroffen door een ruiterembolie. Hij wist geheel te herstellen, maar moet sinds twee jaar zijn vrouw Joke missen; zijn grote steun en toeverlaat.
‘Ik heb het aan Joke te danken dat ik hier nog zit,’ begint Don zijn verhaal. ‘Des te verdrietiger is het dat zij er zelf niet meer is. Twee jaar geleden overleed ze aan complicaties na een hartoperatie. We hadden de grootste plannen. Gelukkig hebben we daar in de acht jaar na mijn ruiterembolie nog de nodige van kunnen uitvoeren. Toch valt het me nog altijd zwaar om alleen te zijn, na 53 jaar samen.
Bijna was Joke ook alleen geweest. Een grote bloedprop blokkeerde mijn longen. In het ziekenhuis zeiden de verpleegkundigen dat ik blij moest zijn dat ik er nog was. Die opmerking drong op dat moment niet tot me door, maar kwam later alsnog binnen. Vandaar dat ik sinds die periode het gevoel heb dat ik in reservetijd leef.’
Ontzettend moe
‘De klachten begonnen begin mei 2015. Joke en ik pasten op onze kleinkinderen, die toen vijf en drie waren. “Wat is er toch, je speelt helemaal niet met ze,” zei ze op een gegeven moment. Ik zat uitgeteld op de bank, voelde me ontzettend moe. Dat werd in de dagen erna alleen maar erger. Op zaterdagochtend brachten mijn zoon en schoondochter me naar de spoedeisende hulp. De arts dacht aan een longontsteking. Ik werd opgenomen, maar na een week was er nog geen enkele verbetering. Tegenover me lag een vrouw die ook een longontsteking had, en zij mocht na een week opgeknapt naar huis. Toen zei Joke tegen de arts: “Dit gaat niet goed, jullie moeten verder zoeken.” Haar standvastigheid heeft mijn leven gered.
Ik kreeg een CT-scan en daaruit bleek dat ik een ruiterembolie had. Ik mocht meteen helemaal niets meer en werd naar een kamer voor mij alleen gebracht. Joke kwam elke ochtend het ziekenhuis in met de vraag of ik er nog wel was. Voor mijn gevoel mocht ik vrij plotseling naar huis, slechts een week na de diagnose. Mijn bloedwaarden waren goed, er waren geen risico’s meer. Ik vroeg meteen of ik nog een nacht mocht blijven; ik had het vertrouwen in mijn lichaam volledig verloren en had totaal geen energie meer. Dat mocht, maar een dag later moest ik toch écht naar huis.’
Extra CT-scan
‘Vanuit het ziekenhuis was er verder geen begeleiding. De huisarts zei dat ik stapje voor stapje mijn conditie weer moest opbouwen. De eerste dag kon ik nog niet eens naar de keuken lopen. Het ging letterlijk stap voor stap beter. Een stemmetje in mijn hoofd bleef zich echter afvragen of de bloedprop wel echt weg was. De specialist was gelukkig bereid om na drie maanden een nieuwe CT-scan te laten maken. Op de beelden kon ik zelf zien dat de prop echt weg was. Daarna versnelde mijn herstel. Ik durfde mijn grenzen op te zoeken en er soms overheen te gaan. Na ongeveer negen maanden had ik het gevoel dat ik weer de oude was.
Ik heb ooit een trombosebeen gehad na een skiongeluk en heb blijkbaar aanleg voor trombose. Daarom moet ik de rest van mijn leven antistollingsmedicatie gebruiken. Het enige probleem daarvan is dat ik snel een bloeduitstorting krijg. Zo ben ik dit jaar twee keer op mijn rug gevallen, met twee keer een enorme blauwe plek tot gevolg.’
Schilderen
‘Ooit zei ik dat ik honderd wilde worden, maar die wens heb ik niet meer. Al probeer ik niet bij de pakken neer te zitten. Ik ervaar veel steun van mijn kinderen, kleinkinderen en goede vrienden. Het hockeyseizoen van mijn kleindochters is weer begonnen, dat geeft in het weekeinde afleiding. Ik blijf ook bewegen. Zo wandel ik veel en ga ik twee keer in de week naar de fitness. Onlangs deed ik mee aan een seniorentriatlon: 25 minuten baantjes trekken in het zwembad, 35 kilometer fietsen en 7 kilometer wandelen – steeds met een lange pauze ertussen, met een kop koffie erbij. Naast dat ik in beweging ben, is het ook gezellig.
Daarnaast volg ik een cursus schilderen. Ik heb inmiddels al aardig wat schilderijen hangen in huis. De meeste hebben met Joke te maken. Bijvoorbeeld rozen, waar ze dol op was, en een vlinder, wat zij nu voor mij is. Ik ga proberen haar portret te schilderen; dat wordt een enorme uitdaging. Daar zal ik de komende tijd wel zoet mee zijn.’
Don heeft inmiddels het portret van Joke af:
Met uw gift maakt u een groot verschil!
Draag ook bij aan een toekomst zonder trombose. Steun onderzoek naar een betere behandeling van trombose en betere medicijnen om trombose te behandelen en te voorkomen.
Stop de prop. Stop trombose.
Deel uw verhaal met ons!
Wij zijn het hele jaar op zoek naar mensen die bereid zijn hun ervaring met trombose te delen. We gebruiken deze verhalen voor ons magazine, de digitale nieuwsbrief, website en sociale media. We hebben nu een eenvoudig formulier gemaakt om het delen van uw verhaal zo gemakkelijk mogelijk te maken. U kunt u hier aanmelden.
