12 december 2018
Francien (42 jaar) kreeg een dubbele longembolie
Ieder uur krijgen 11 mensen trombose!
Kunt u zich voorstellen dat u een trombose krijgt? Het overkwam Francien (42 jaar). Ze kreeg op vakantie een dubbele longembolie. Lees hier haar verhaal.
Op vakantie een dubbele longembolie
“In augustus 2015, ik was toen 39, was ik met man en kinderen op vakantie op Vlieland. Ik had een goede conditie en was lekker aan het hardlopen. Later die vakantie zou ik meedoen aan een loop en het trainen ging goed.
Op een avond, toen ik met de kinderen aan het fietsen was, kreeg ik ineens pijn op mijn borst en uitstralende pijn in mijn linkerarm. Ook was ik kortademig. Geen idee wat er aan de hand was. Was het hooikoorts? Had ik te hard gewerkt en plofte ik in op vakantie?”
Symptomen van een hartinfarct
“Ook zocht ik op internet naar de symptomen van een hartinfarct. Duidelijk mag zijn dat de klachten niet hevig waren, maar ik was wel wat ongerust. De dagen erna bleef het zeuren in mijn borstkas, ik was moe en ik raakte snel buiten adem. De duinen die ik normaal gesproken fluitend omhoog fietste, kwam ik bijna niet meer op.
Na een dag of vijf toch maar naar de huisarts. Hij kon niets vinden, zelfs de D-dimeer was negatief. Ik was gerustgesteld, maar knapte zeker niet op. Een paar dagen later waren we thuis en ineens namen de klachten toe. Het lukte me niet om lange zinnen zonder adempauze uit te spreken, ik kreeg een soort kramp in mijn kaken en had een stijf gevoel in mijn tong.
Dezelfde middag bij de huisarts was de D-dimeer wel positief en moest ik naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. De CT-scan was duidelijk, er zaten in beide longen meerdere stolsels. Ik kreeg al snel antistolling ingespoten en moest een nachtje ter observatie blijven. De volgende dag mocht ik naar huis.”
Impact van trombose
“De impact van trombose op mijn leven is de eerste maanden enorm groot geweest. Ik had geen idee wat me was overkomen, dacht dat ik (vrijwel) meteen weer aan het werk zou kunnen gaan, maar het viel allemaal vies tegen. Ik stortte bijna in toen ik na een paar dagen boodschappen ging doen en belde thuis snel de dienstdoende huisarts. Kan me zijn woorden goed herinneren: ‘Wat doe jij in een supermarkt? Jij hoort in bed of op de bank met een boek. Aan het werk? Denk niet in weken, denk in maanden.’ Vooral dat laatste wilde ik niet horen, maar oh wat heeft die man gelijk gehad.
“De vaatwasser moest ik in etappes uitruimen”
Een kleine wandeling was uitputtend, praten en lopen tegelijk bijna onmogelijk. De vaatwasser moest ik in etappes uitruimen, om maar een voorbeeld te noemen, en ik sliep erg veel. Iedereen in het zwembad haalde me aan alle kanten in en na een paar baantjes rustig zwemmen was ik de rest van de dag gevloerd en had ik veel pijn. Met dank aan alle lieve mensen om ons heen kon ons gezin redelijk doordraaien.
Niemand kon me vertellen hoe snel het herstel zou zijn en als ik al enige vooruitgang voelde dan zette een (ongeveer maandelijks terugkerende) verkoudheid me voor mijn gevoel weer terug bij af.”
Ik begon weer mee te doen
“Tergend langzaam maar zeker ging het beter. Ik begon weer met werken. Het was fijn om weer enigszins ‘mee te doen’, maar ik was erg vermoeid. Ik kon geen lange gesprekken voeren. Hoe graag ik ook wilde, ik kon een hele dag niet volhouden. Op de vrije dagen probeerde ik mijn conditie weer op te bouwen onder begeleiding van een fysio. In het zwembad ging ik andere zwemmers weer inhalen en ik begon weer met hardlopen.
Al met al heeft het ruim een half jaar geduurd voor ik weer de oude was. De laatste boost was het stoppen met de antistollings-medicatie. Vijf dagen nadat ik was gestopt had ik weer de energie van vroeger. De internist bevestigde later mijn gevoel; hij hoorde dit vaker.
Ik ben blij dat ik het hele gebeuren achter me heb kunnen laten, maar werk graag mee aan deze campagne omdat ik iedereen die hetzelfde overkomt een hart onder de riem wil steken. Het komt weer goed! Ik ben af en toe wanhopig en verdrietig geweest, maar ben uiteindelijk sterker uit de strijd gekomen.”
